Maikling Kuwento

The One That Got Away

"It's now or never." the words just came out of Jeremy's mouth. He was afraid to take the risk but was more afraid to lose Sarah. He was sweating all over while anxiously waiting for her response.

Silence. Deafening silence.

"The least you could do is tell me something." Jeremy muttered while trying to hide the tears falling from his eyelids. He knew that this will be the last time that he will see her again. And just the thought of it makes him want to hug her tight and never let go.  

"I can't." 

Finally, she said something. Jeremy looked straight in her eyes and all he can see is emptiness. Like as if the feelings are not there. It's as if the person standing right next to him is a complete stranger. He knew this would be the end of everything that he'd worked hard for six years. 

He knew that she was leaving. And this time, it's definitely for good. 

*********

"I'd love to go to the movies with you." Sarah said without hesitations. She was smiling all over and it appears to him that she is excited.

"I would be honored. So I'll pick you up at 7?" Jeremy asked. 

"Yes!" Sarah blurted out as she was running out of breath chasing her school bus. "I can't chat right now, just call me! See you!" 

And with just a blink of an eye, she's gone. But it doesn't bother Jeremy. Not even an inch. This girl that he's been dreaming of ever since they were Freshmen finally agreed to go out with him. He felt like he was the luckiest guy on earth. 

 
And maybe he was. 

*********

"I love you. I know I may not tell this to you everyday, but my feelings never changed. It just grows more and more each day. You don't deserve any of this." Sarah was wiping the tears from her eyes, she knew that Jeremy was in pain. And this was all her fault. 

"I'm sorry, please forgive me." she muttered. 

He was angry. He can't explain the mixed emotions that his feeling right now. All he can think of was he loved her so much but she took him for granted. 

He wanted to shout and leave. But there's this part in him that makes him want to stay. He loves her, more than she loves him. He was willing to take the pain all away and make amends. 

Jeremy wiped the tears from Sarah's eyes. "I love you." was the only word he can tell her right now. And he hugged her tight. He never wanted to let go. 

 ..... to be continued.

Mga Kuru-kuru ng Taong Nababagot

Hello there! I'll try to write something worth reading but if ever, please bear with me. :) Like most of the time, I'm alone and I have nothing to do. Siguro this is one the reasons kung bakit ako madalas malungkot at mainis. Hindi naman ako mainising tao, actually I'm trying my best na hindi magalit lalo na kung ang sitwasyon ay milya-milya ang layo mo sa tao. I try my best to be as PATIENT and UNDERSTANDING as possible. But then again, I'm only human and napupuno din siguro ako. 

I have a lot of things bugging me right now. Most of you will think that the reason why I am pissed off right now ay may kaaway ako, but on the contrary... Wala akong kaaway. Kaaway ko ata ang sarili ko. Nababaliw na ata ako. Haha! 

Kuru-kuru No.1

I don't just want to be your second priority. Ang taray diba? May pa-ganyan ganyan pa kong nalalaman. Sometimes, I feel like I am being left out in the open or let's just say, being taken for granted for whatever reasons. This is not just about one specific person, I felt like people's lives are moving on without me and maybe that's primarily the reason why I am going nuts here... because basically, I am alone and all my loved ones are enjoying the time of their lives back home. As much as I want to dig deeper about this issue, blogspot is not the most private website in the world. People can search your blogs online, friends can read this and they might come up with the wrong impression so imma shut my mouth up for a while. But yes, I don't just want to be second on your list. I may be selfish but that's how I am, take it or leave it. I can share the no.1 spot as long as I'm there. hahaha! 

Kuru-kuru No.2

O, Trabaho asan ka na? Karugtong ng nauna kong blog. Wala parin akong trabaho hanggang ngayon. Sabi nga nila, "wait patiently". I am waiting patiently and I am praying for the perfect job for me. Kahit nababagot ako at sobrang gusto ko nalang umuwi sa Pinas, magtitiis ako kasi sabi nga nila, when you wait patiently... the Blessing will flow. But then again, napapaisip parin ako... Eto nga ba ung sinasabing blessing ni Lord? I am not questioning God, I am just simply wondering if it is really part of His plan for me to work and stay here in Jeddah. Baka naman pala ang plano niya for me ay sa Japan o Singapore o Malaysia ako magtrabaho. Or simply, sa Pilipinas. I have always been desiring to earn bigger compared to what I'm earning back home, but why do I experience all these trials? Is God teaching me a lesson? or simply He has something greater that's in stored for me that I still have to find out in the coming days, months, or even years. We can really never tell what will happen in the future. But one thing that I'm sure of... It will be something great. 

Kuru-kuru No.3

It's not about YOU all the time. Recently I've been very observant about statuses and wall posts of my friends (not all of them actually) in FB and TWITTER and my oh my can I say that some people are just so self-absorbed. I will admit that sometimes I have this tendency to be so involved with myself and in what I'm doing that I tend to forget that people don't really care. They don't really want to know everything about me or everything that I've been doing. So, since I've been observing this lately... I'm trying my best to not talk about MYSELF or what's happening in my life if it's not really that necessary. I also came across this Weekly Devotional by OMF Literature and it really made sense to me. Here's an excerpt: 

"When you and I boast of our strengths, we get the credit and we get under our own head of stream. But when we boast in what He is doing in the midst of our brokenness, inability and inadequacy, Christ comes to the front. His strength comes to our rescue. He is honored."

I know sometimes we tend to boast about everything that we've achieved in life, pero masaya ba tayo? Masaya ka ba na nalalaman ng iba ung ginagawa mong mabuti? Siyempre ang hipokrito ko naman kung hindi diba? But still in the end, everything that we've achieved in life, it all came from God and He deserves the credit not us. So it doesn't matter if people don't appreciate you, that's fine... God does and He sees everything that we do. Wag nating itaas ang ating mga sarili at isiping mas mahusay, mas magaling tayo sa iba... In God's eye we are all equal. 

So as I end this blog dahil kinakagat na ko ng lamok dahil nakikiagaw lang ako ng wifi sa kapitbahay hahaha, let me share to you a quotation posted by my dear friend, Shyn: 

Never be so full of yourself that you cannot feel the emptiness of another. -- Rio Vergini ;)

Til my next blog. Adios! :) God bless! 

Job Hunting 101

Ang Hirap Maghanap ng Trabaho. *BOW*

It's been six months since I was last employed. And man, do I miss working! I had to quit teaching for health issues and I was thinking that time that it's for my own good. Well, was it really? REALLY? Anyway, I missed blogging. I was hoping I could blog about something good or something I'm excited about, but unfortunately, life in Jeddah is not how I was really expecting it to be. 

SAUDIZATION. VISIT VISA. & A WHOLE LOT OF DRA-MUH.

Have you ever heard of the saying, "some things happen at the wrong place and at the wrong time?". Well, that's how I will describe my 2 month (almost) stay here in Jeddah. I am here on a visit visa and yes, I am having a hard time looking for a job. In this case, ANY job will do. I will not be picky anymore since I don't really have a choice. In a country wherein Filipinos are mostly Nurses, any medical related jobs, or engineers (and the like), I practically have to swim my way in finding a good paying job, regardless of the job itself.

FIRST SCAN. October 10, 2011. That was my first day in First Scan, a Private Radiology Clinic here in Jeddah and I am accepted as a Physician's Assistant. Salary-wise, not so. But the work itself, it's okay. I mean if you're the type of person who's okay with not doing anything and just waiting for the doctor to finish her work, then this is definitely a GREAT job for you. I've met great friends, even if I assume to be the youngest in the group, they welcomed me and I really appreciate it. But, unfortunately, as much as I would love to work with them longer, I had some issues with the clinic. (NOT NEGATIVE ISSUES) It's just that since I am on a visit visa, I am NOT allowed to work in whatever way here in Jeddah. I was just lucky enough that my employer allowed me to work for them. But apparently, I had to quit. The work schedule (broken time), my visa, the WORK itself. It's killing me. I had to give it up and start looking for a job that will actually provide me a working visa. So there, I lost my first job here in Jeddah. 

After First Scan. I was really hoping that when I resigned from First Scan, everything will be easy or should I say, I will be able to find a job quickly. But apparently, as much as there are A LOT of good opportunities, I always get rejected for two reasons: I AM ON A VISIT VISA and their SAUDIZATION POLICY. 

Saudization refers to the national policy of Saudi Arabia to encourage employment of Saudi nationals in the private sector, which, as of 2006, was largely dominated by expatriate workers from Southeast Asia and to a lesser extent with western expatriates. (Wikipedia)

It is really frustrating to hear from the Bosses that they like me and would really want to hire me but unfortunately they can't because of my status. I am devastated. I admit I lost hope. I was rejected three times. And that was not a good feeling, believe me. But then again, I need to stand firm on my FAITH that God did not allow me to travel a thousand miles away from home just for me just to sit around and sleep all day. He has a perfect plan for me. I just have to wait. 

And Yes, I am STILL waiting in VAIN. Waiting is the hardest part of my job hunting here in Jeddah. I am always anxious that someone might call me on my cell phone, anxiously waiting for a reply or a news from my mom every time she comes home. It's again, another FRUSTRATION. But the good part is, although it's painful to wait for uncertainty, my God is an awesome God and He always reminds me that I should not worry. He teaches me how to be humble and patient in times like this. I should stand firm and I should be strong not only for myself but also for my mom who did everything to help me and support me. So even if it will take a while before I actually get a permanent job, I will not give up. Even if they keep on saying that my application won't be processed, I will not be shaken, for it is written: "I know the plans that I have for you, plans to prosper you and not to harm you, plans to give you hope and a bright future." Jer. 29:11. 

You just can't have it all. I am human. As much as I don't want to feel pain, frustrations, and rejections... I feel them, I experience them. So what should a human do in times like this? I can only think of one thing: PRAY. And of course, do your part by not giving up. I have a couple of applications in my mom's hospital as an admin. assistant, I've received good feed backs from the employers, but until I haven't received any final decision... I am still on the rocky side. I still have to earnestly pray for it and desire it with all my heart. I know after this humbling experience, I will be able to get the job that I deserve. You just can't have it all. And I honestly think that working abroad is that easy since you earn big. It's actually very hard and I must say I am in awe on how OFW's were able to stay here for a very long time.

So my pursuit of finding a job here in Jeddah is still not over. It's actually way from over, but I won't give up and I will keep on trying even if it takes a lot of rejections but at least in the end, I tried. I may have failed a few times but I know I will succeed one day. Some day. God has perfect timing; never early, never late. It takes a little patience and faith, but definitely it's worth the wait.

For those who actually paid attention in reading my blog, thank you. If you are experiencing the same problems, always bear in mind: I have a BIG God and He's bigger than any of my problems. I am not being self-righteous and all, it's just that in times like this, you gotta have faith. Faith can move mountains. and if you have faith, YOU can do too. :) 

Just a few verses to lighten up our day: 

 31 So do not worry, saying, 'What shall we eat?' or 'What shall we drink?' or 'What shall we wear?' 32 For the pagans run after all these things, and your heavenly Father knows that you need them. 33 But seek first his kingdom and his righteousness, and all these things will be given to you as well. 34 Therefore do not worry about tomorrow, for tomorrow will worry about itself. Each day has enough trouble of its own.

Til my next blog. Thanks for reading. God bless :)  

FALCON.

RAIN DROPS KEEP FALLING ON MY HEAD.

I bet my life that everyone right now is freakin' pissed already with Falcon. Yes, I am guilty of always praying for rain so that it won't be that hot and humid here in the Philippines (haha!) but c'mon... it's been raining for like 4 days already! I love the bed weather but this storm is not only affecting my life but better yet... it's affecting the lives of thousands of people stranded, left without a home, lost a loved one or rather lost his/her own life. 

I just feel sad. I am hopeful that this rain will stop or rather it will lessen nalang. Hoping that people who's living on the affected areas are safe and dry. My prayers are with you. The hardest part of a calamity is losing someone you love, I just hope no one looses someone today. 

Please Mr.rain, please be nice. 

Good morning everyone! :)

There's no need to fear for I'm your God. I'll give you strength. I'll help you. I'll hold you steady, keep a firm grip on you. Isaiah 41:10

Can I GO now?

I just want to leave this place. 

Can I just go now? Please. #desperate. :|

LOVE hurts

WARNING: If you don't like reading blogs that are too emotional... Don't even dare read this. :)

Okay, so it all started with the rain, FALCON... AGAIN, umuulan na naman! Constant raining talaga gives me the inspiration to write. HAHA! 

Sometimes, Love just ain't enough... TRUE?

"It's amazing what people do for love, and it's even more amazing what love does to people."

How do we forget about the person we love? How do we move on? When is the right time for us to say that we've already moved on and that were totally FINE and ALRIGHT with the idea of being friends again with your ex? Well, good question huh. I'm no love guru, and definitely I can't say that I've moved on already from my break up with my long time boyfriend of 7 years... I myself can't answer all my questions. I am actually looking for a sensible person to tell me that I should stop hoping and start moving. 

Yes, we've had good days. happy days. I loved him so much that it came to the point that I can't let go of US anymore. but come to think of it, until when will I wait for our relationship to work when I know deep inside it is doomed to end... We are no longer "happy happy". We are happy but amidst that happiness, it is enveloped by sadness and constant arguments. I am guilty of always being this "mood swinger-bipolar-nagger girlfriend" and he is guilty of always jerking around with his buddies. 

I think you've heard of the "7 year itch". Is this the itch that we've been waiting for? (no, I didn't wait for it, it just came... unexpected actually.) The moment I thought everything's fine and that were going along soooooo WELL... all of a sudden, THIS happened. The ITCH that will never be removed from our bodies, heart and soul (okay... duhrama. sorry) 

I love him, he loves me... but is it enough to say that we are a loving couple?! It's not that our 7 years together will be considered as a waste of time... It's just that everything happens for a reason. and I know, there is a reason why we broke up.

Right now, I'm still feeling glitches of pain from time to time. I just want this past experiences eventually be just a distant memory.. and I can't wait to finally say: Past is past, let's all look forward to a brighter future. That not all things in life evolve around one person... we can be happy just by simply being happy with simple things around you. Not because, there is this one person who makes you happy. I'd rather be single for now... I know God has a better plan for me. 

Okay, I'm done. thank you. sorry for all the non-sense. Just needed to release all the negativity I've been feeling for the past few hours. :( 

Adios! Happy rainy season! :)

Tuwing Umuulan… at Kapiling ka ♥

Napaka-orihinal ng title ng blog ko. Haha! Nagising ako ng pasado alas-sais y media kanina at paikot-ikot nalang ako sa kama, naghahanap ng magandang posisyon para makatulog muli. Ngunit kahit anong ikot at yapos ko sa aking mga unan, tila ‘yung ingay at wasiwas ng malakas na ulan sa labas ng aming bahay ang nagsisilbing alarm clock ko at sinasabing “hoy, gumising ka na!”… At syempre, ako naman si uto-uto, gumising naman. Haha!

Dilat na ang mata at diwa, handa na muling harapin ang hamon ng panahon at ng araw na ito nang maisipan kong.. ang tagal ko na palang di nagsusulat. As in, parang Pebrero pa ang huling sulat ko sa blog ko. Masyado kasi akong naging busy at nawalan na ko ng panahong magsulat. Nakakamiss din pala. Etong ulang ‘to lang pala ang magsisilbing inspirasyon ko para magsulat muli. Hahaha!

ULAAAAN.

Masarap talaga pag umuulan. Ramdam na ramdam mo iyong lamig ng panahon, ang sarap lang matulog at tumambay sa bahay, uminom ng mainit na kape o hot choco, kumain ng pandesal o tuyo with sinangag… Ang mga simpleng bagay na hindi natin napapansin kapag maaraw, nabibigyang-puna natin kapag umuulan. Kagaya ngayon na kasalukuyang ako palang ang gising sa bahay namin, ang dami kong naiisip, in English, daydream.

SPEAKING OF DAYDREAM…

 Naaalala ko ang nakaraan (alam niyo na siguro kung ano iyon), eto nanaman yung part na kakanta si Imelda Papin ng “SAAN, SAAN AKO NAGKAMALI??!” Hanggang ngayon, nalulungkot parin ako… sabi nga nila ang relasyong binuo sa pundasyon ng pagmamahal, mahirap bitawan at mahirap palitan. Sa tingin ko totoo siya… dahil hanggang ngayon, kahit hindi na kami nagkakausap o nagkikita; andoon parin yung lungkot na minsan naiisip mo nalang… “Sana wala nalang nangyari para Masaya parin ako ngayon.”  Pero, dahil sa nangyaring ito, natuto akong maging matatag. Pinaninindigan ko ang mga binitiwan kong salita at mas minahal ko na ang sarili ko higit sa lahat. Natuto din akong magpatawad at unti-unti ko naring kinakalimutan ang pait ng nakaraan. Sa tagal din naman naming nagsama, marami din kaming masasayang alaala. Sa ngayon, sinisikap kong magpakatatag at mag-move on… sa tulong ng mga taong nagmamahal at nagmamalasakit sa akin, alam kong ito’y isang pagsubok lamang para mas magtiwala ako sa Diyos at sa sarili ko.

Bukod sa aking ngayong non-existent lablyf, naaalala ko din ang mga kaibigan kong malamang eh mahihimbing parin ang tulog ngayon at kung kailan ang aming susunod na gala… hahaha! Inaaalala ko rin ang parking skills ko na hanggang ngayon gusto ko paring ma-perfect! Napakasaya ko kapag ako na ang nagmamaneho ng kotse namin, pakiramdam ko matured na matured na ako! Haha! J Sabi ko nga sa status ko sa twitter at fb kagabi: 

Driving is the best medicine for the sad/lonely/happy heart. totooo naman diba?

Isa pang sumasagi sa isip ko ngayon ay ang realidad na kabilang na talaga ako sa mga Pinoy na jobless … unemployed. Saklap noh? Noong nilisan ko ang pinaka-mamahal kong institusyon alam kong ang kapalit nito ay ilang buwang magbuburo ako sa bahay at maghahanap ng pagkakaabalahan. Nakakalungkot lang na minsan kasi nauubusan na ko ng gagawin eh mag-iisang linggo palang akong walang trabaho! Hahaha! Pero kahit pa nga ganto ang kalagayan ko, nagpapasalamat parin ako sa Maykapal dahil alam kong may mas maganda siyang plano para sakin. Kailangan ko lang ibukas ang aking puso at isipan sa mga posibilidad at oportunidad. J (ANG LALIM! Nosebleed)

HANDA NA BA AKO?

Marami pang bagay na pwedeng mangyari. Kailangan ko lang ihanda ang sarili ko sa mga pagbabago. Hindi ako pwedeng palaging ganIto na natatakot lumabas sa kanyang comfort zone. Kung gusto kong maging tunay na masaya sa lahat ng aspeto ng aking buhay, kailangan kong maging bukas sa mga pagbabago at mga matitinding hamon ng buhay  na ibabato sa akin (parang biggest loser lang! haha) Kailangan ko mag-umpisa ngayon. Kung hindi ngayon, kailan pa? Sasama ka ba sa akin o magpapaiwan ka lang din? Ang buhay natin ay hiram lang, hindi natin afford ang paulit-ulit na magkakamali. 

We should learn to conquer ourselves if we want to touch the lives of others. Learn to love ourselves more before we can learn to love and appreciate others. Learn to accept mistakes and learn from it. Learn to live like were dying so everyday will always be a new adventure for us. :)  Magandang umaga po! :)

Aking guro, Maraming Salamat!

The teacher who is indeed wise does not bid you to enter the house of his wisdom but rather leads you to the threshold of your mind.  ~Kahlil Gibran

Maraming Salamat!

Ni sa hinagap, hindi ko naisip na ako ay magiging guro. Malayo sa aking pangarap ang pagtuturo. Una, mainipin ako at mabilis mairita. Pangalawa, CLASSROOM MANAGEMENT. Ano ba ang alam ko sa pagpapanatili ng kaayusan at kalinisan sa isang silid-aralan? Hindi ko ito naiintindihan dati. Sabi ko pa nga, hinding hindi ako magiging guro dahil hindi ko kakayanin ang STRESS na idudulot nito sa aking kabuuang pagkatao.  

Hindi naman ako nagkamali. Nang pinasok ko ang pagtuturo, hinanda ko na ang sarili ko sa gulo at ingay ng mga estudyante ko... sa mga pasaring at reklamo, sa mga pagmamaldita at pag-kukumpara... lahat ito, pinilit kong tanggapin dahil tinanggap ko ang hamon ng pagtuturo. Ngunit kung iniisip niyo na ang pagtuturo ay puro hirap at STRESS, pwes! nagkakamali kayo. Ang pagiging guro ang isa sa mga pinaka-tinitingalang propesyon at kung wala kami... malamang sa malamang maraming buhay na ang napariwara at napunta lang sa wala. Isa itong propesyon na hindi kayang bilhin ng kahit na anong halaga, ng kahit na sinong sikat na tao. Ang mga ngiti at saya na naibibigay mo sa mga bata sa tuwing ikaw ay papasok ng klasrum nila - priceless. Ang simpleng liham na nagsasabing Maraming Salamat Guro, mahal kita - walang makakapantay. Hindi ko ata kakayaning iwan ang propesyon na ito. Isang taon palang akong nagtuturo pero alam ko na sa kaloob-looban ko, ito na ang propesyon na gugustuhin ko hanggang sa tumanda ako.

Ang blog na ito ay pagpupugay sa lahat ng guro, magmula sa mga naging guro ko hanggang sa mga kapwa ko guro na sina: Rachel Valencia, Julie Anne Dionisio, Andrew Quisumbing, Chris Tarroza, Yuan Anot, Phil Alcantara, Junji Cruz, Bro. Ernie Singson, Ms. Adona Banguis, Lian Carpio, Sir Zen Santos, Ziegrey Balota, Theresa Hernandez, Arlene Alfonso, T. Mhae at lahat ng elementary teachers, T.Amy at lahat ng Casa teachers, at Sir Bob at lahat ng SPED/Resource teachers, - Happy Teachers Day po sa inyo :) Lahat po kayo ay nagsilbing pagpapapala at inspirasyon sa maraming bata. Salamat :)

Maraming salamat sa aking mga naging guro. Tunay ngang kayo ang naghulma sa aking pagkatao para marating ko ang lugar na kinararatnan ko ngayon. Hayaan niyo na sa araw na ito, KAYO ang bida ko :)

Al Hekma International School, Jeddah

Umpisahan natin sa mga guro ko sa Jeddah. Ang aming pinakamamahal na Principal, Maam Belma Regis. Maam, you don't know how proud I am to be part of Al Hekma International School. You served as an inspiration to all your students and for that I want to thank YOU :)  With Al Hekma, I was able to show the best of my abilities and all my hard work was always rewarded. I will never forget the learnings and teaching that each and every teacher have taught me. It made me who I am right now.

Nais ko ding pasalamatan ang ilan sa mga naging guro ko sa Al Hekma. Magmula kay Mrs. Jennifer Cheng, ang aking English teacher noong 1st year High school ako. Maam, hindi niyo po alam kung paano ko kayo hinangaan sa husay niyo po sa pagsasalita at pagtuturo ng English. Kayo po ang paborito kong English teacher :) Thank you for inspiring me to do my best and I am indeed a fan. :)

Kay Mrs. Jo Labto, ang aking Adviser noong 2nd year :) Hindi man po tayo nakapag-usap na mula noong ako'y lumisan ng Jeddah, hanggang ngayon naaalala ko parin ang mga tinuro niyo sa akin lalo na sa computer :)

Kay Mrs. May Delmo, ang aking napakacute na Science teacher! Sa inyo po ako unang umiyak sa hirap ng mga exams namin noon. Pero dahil po sainyo, nagpursigi akong mag-aral pa ng maigi para mapanatili ang aking mga grado :)

Kay Mrs. Alzate, ang aking Filipino teacher. Maam Alzate, isa po kayo sa dahilan kung bakit nag-1st honor ako noong 2nd year.. dahil po sa mataas na gradong nakuha ko sa Filipino. Minahal ko po ang Florante at Laura dahil po sainyo :) Salamat po Maam!

Kay Mrs. Anna Catubig, ang aking P.E.H.M teacher! Ma'am pasensya na po, alam kong hindi po ako sports minded. Pero salamat po at pinagtiyagaan niyo po ako turuan lalo na pag sports na ang pinag-uusapan :))

Kay Mrs. Laila Basas. Sino ba ang hindi makakaalala kay Maam Basas. Ang aking teacher at tutor sa Algebra. Dahil po sainyo, natuto po akong mag-algebra. Kahit hirap na hirap ako sa Math, pinadali niyo po ang buhay namin dahil sa husay niyo pong magturo. :)

Kay Mrs. Nina Salunga. Ang aking grade-6 adviser! Tunay pong napaka-bait niyo po sa akin at nagpapasalamat po ako dahil hindi ko makakalimutan na kayo rin po ang nagtutor sa akin lalo na noong bumababa ang grades ko sa MATH :)

Sa lahat ng aking naging guro sa AHIS, Maraming maraming salamat po. Nakalimutan ko man po ang ilan sa inyo, hindi ko po makakalimutan ang mga tinuro niyo sa akin. :) Kadikit na ito ng aking pagkatao. :) Salamat, aking mga guro, Mahal ko po kayo :)

Ann Arbor Montessori Learning Center



Ngayon naman, isang pagpugay sa aking mga naging guro sa Ann Arbor Montessori Learning Center. 3rd year na ako ng pumasok ng AAM, inaamin ko na nag-adjust talaga ako sa klase ng pagtuturo ng mga guro ko dito. Hinahanap-hanap ko ang mga guro ko sa Jeddah noon. Pero... hindi naman nagpahuli ang mga guro ko sa AAM, tunay ngang sila'y mahuhusay at mababait din.

Umpisahan natin sa aming HS Principal noon at ngayo'y VP na ng school: Dra. Anne Marie Carpio. Si Dra. ang nag-nominate sa akin kasama ng iba kong mga kaklase na makasali sa GYLC (Global Young Leader's Conference). Hinding-hindi ko makakalimutan ang kanyang pag-encourage sa aming honor students na mag-aral at magsikap pa para marating namin ang aming mga pangarap.

Kay Dr. Edmar Orata. Doc Ed, ang aking Geometry, Chemistry, at Calculus teacher. Tunay ngang, maiwan mo na ang lahat wag lang ang MATH CALCU, MATH NOTEBOOK, AT MATH BOOK MO. Isama mo narin ang sandamakmak na yellow paper! :)) Hinding hindi ko makakalimutan ang mga contest sa Chem, ang mga matitinding pagsusulit sa Geom at ang mga kung ano-anong symbol gaya ng syn, cos, tan (etc) sa Calculus! Tunay ngang sakit sa ulo ang Math para sa akin, pero minahal ko ang subject na ito dahil kay Doc. Hindi lang siya mahusay na guro, mabait at nakakatawang guro pa si Doc. Mahilig siyang makipag-biruan sa amin at hanggang ngayon, na kasama ko na siya sa Faculty... hindi nawala ang kanyang pagiging malambing at mapag-biro. Tunay ngang si Doc Ed ang paborito kong guro noong hayskul. Hindi mapapantayan ang kanyang husay sa MATH at ang husay nya sa pag-handle ng mga klase niya. Salamat Doc Ed, mahal kita :)

Kay Ms. Estelita Pineda. I've always looked up on you and I want you to know that I admire you so much because truly you have been a great teacher to me and to all your students. I want you to know that the lessons that you taught us in technical writing helped me alot in college. I want you to know that I sincerely love you Ms. and even if there are times that we argue, please don't forget that I respect you so much and I will always follow your lead as my head and as my mentor. I love you ms. P. thank you for everything :)

Kay Sir Felix Gregorio :) Ang aking tatay! Tay, naku, kung alam mo lang kung paano mo ko pinahirapan noong hayskul! Jusko, naloka ako sa dami ng duck walk na ginawa ko dahil ang tigas ng ulo ko sa CAT at ilang bola ang sinubukan kong i-shoot dahil sa basketball! Yung tipong lahat sila nag-rerecess na, tayo naglalaro parin dahil hindi ko ma-shoot shoot ang bola! HAYYYY tay! terror ka talaga noon! :)) Ngunit, sa kabila ng pagiging istricto ni tatay felix, napaka-bait niya sa amin. Mahal na mahal niya ang section Faraday at Socrates. Siya ang certified Tatay ng lahat. Wala ng iba pang aangkin ng trono niya. Kanyang kanya na yun. haha! Salamat Tay dahil hanggang ngayon, kasama parin kita sa AAM. Maraming nagmamahal sayo dahil napakabuti mong guro sa mga estudyante mo. Mahal kita :)

Kay Sir Ian De Guzman. Si cutie boy :) Certified guwapo si sir Ian. Certified talino rin sa Physics. Pinaluha at pinaiyak mo ang karamihan sa amin sa hirap ng mga problems na pinapasolve mo! :) Salamat po dahil sa inyo pinilit kong intindihin ang napakahirap na subject - Ang Physics.

Kay Sir Paul Dorotheo. Hindi ko makakalimutan ang mahahabang notes sa Computer at ang mga flash na pinapagawa niyo sa amin noon. Friendster pa ang binubuksan namin noon pag tapos na ang aming activities. Thank you Sir Paul for being such a great teacher to us and a great colleague as well.

Kay Ms. Let Let Albaniel. I loved Economics because of you. :) You always made things easier for us. Economic terms, demand and supply... lahat ng ito ay dumadali dahil po sainyo. Thank you Ms. Let! I hope that you stay happy and in love with your family in the States :)

Nakalimutan ko man  banggitin ang iba kong guro, nasa puso ko po kayo at hindi ko makakalimutan ang inyong mga tinuro sa akin. :) Salamat po muli! Binuhay ninyo ang mangmang kong isip :) Salamat :)

De La Salle University - Manila

At panghuli, ang aking mga propesor sa Unibersidad ng De La Salle. Hindi ko man madalas na nakabonding ang aking mga propesor sa DLSU dahil ibang-iba ang istilo ng klase sa kolehiyo, may mga propesor na tumatak sa aking isip at puso dahil sa mga itinuro nila sa akin. :)

Kay Ginoong Winton Ynion. Si Sir Ynion ang aking adviser sa tesis noong kolehiyo ako. Isa siyang mahusay na manunulat, guro, at kaibigan sa marami. Hindi niya inanda ang dami ng mga tinutulungan niya sa tesis, basta sa kanya, magawa namin ng tama ang aming trabaho. Siya ang naniwala sa akin noong mababa ang markang nakuha ko sa una kong defense. Binigyan niya ko ng pagkakataon na baguhin ang aking tesis at pagbutihin pa ito. Salamat Sir Winton, nasaan man po kayo ngayon, mahal na mahal ko po kayo. Hindi ko makakalimutan ang lahat ng mga bonding moments natin sa Gloria Jeans Cubao na inaabot tayo ng ala-una ng umaga sa pagrerevise ng tesis. Hindi mo man mababasa ito, sana alam niyo na hinahangaan ko po kayo. Salamat sir at alam kong kasama mo na ang Panginoon ngayon :) Rest in peace sir Winton, I love you. :)

Kulang ang salita...

Hindi sapat ang blog na ito para pasalamatan ko ang mga gurong nagtiyaga at minahal ako. Magmula noong kinder ako hanggang sa kolehiyo... lahat sila ay nagbigay ng mahahalagang impormasyon at leksyon sa akin. Nawa'y sa Araw ng mga Guro, kayo ang maging bida. Hindi ko man kayo madalas na nakakasama at nakakausap, masaya ako na naging estudyante niyo po ako. Muli, binuhay niyo ang mangmang kong isip at ang musmos kong kaisipan. Aking mga guro, Maraming maraming salamat po :)

Nagmamahal, Ly Agoncillo <3

The best teachers teach from the heart, not from the book.  ~Author Unknown

Jeddah: Isang Pagbabalik Tanaw

Walong taon na ang lumipas nang huli akong napadpad ng Jeddah, Saudi Arabia. Sa loob ng labing-tatlong taon, sa lugar na ito umikot ang buhay ko. Ang hirap iwanan ang lugar na napamahal na sayo, nabahiran ako ng takot at lungkot ng nalaman kong tuluyan ko ng lilisanin ang lugar na tinuring kong tahanan sa mahabang panahon...



Al Hekma International School



Jeddah. Sa totoo lang kung ikaw yung tipong mahilig gumala at magsaya, hindi ito ang lugar para sayo. Matuturing ang Jeddah bilang isa sa mga pinaka-mahigpit na siyudad sa buong mundo. Ang mga babae ay hindi maaaring lumabas ng basta-basta, limang beses sa isang araw kung magdasal at magsara ang mga tindahan dahil sa "sala" (ang tawag sa pagdadasal ng mga Muslim), napakadaming check point, hindi ka pwedeng sumakay ng taxi mag-isa, ang daming bawal kainin, bawal ang kahit na anong uri ng alak, bawal ang shorts at sleeveless, walang dyip o kahit na anong public transportation, walang park na pwede mong tambayan, walang sine, at marami pang iba...

Sa lugar na ito ako nag-aral mula kinder hanggang 2nd year high school. Nakakilala ako ng mga kaibigang tunay ngang kahit matagal na kaming hindi nagkakasama-sama, masasabing ang aming samahan ay walang kapantay. Sabi nga, absence makes the heart grow fonder. Naniniwala ako dito dahil napatunayan ko ng sila ang mga tipo ng kaibigan na hindi mo kailangang nakakausap araw-araw, sila yung tipong kahit taon na ang binibilang, kapag kailangan mo... sila'y andyan at handa kang damayan.

Hayskul sa AHIS



Naging masaya ang aking dalawang taon sa hayskul sa Al Hekma. Marami akong naging best friends at ilan lang sakanila ay sina Marisse, Melai, Shane, Maggie, Jina, JR, at Mark. Noong panahon namin, pag mas madami kang best friends, mas sikat ka (hahaha!) Kahit di masyadong close, "best" parin ang tawagan niyo. Siyempre ngayon, hindi na ganoon. Isa lang, solve na. Hindi na natin kailangan ng sandamakmak na best friend, isang tunay na kaibigan lang... tapos na ang problema at masaya na.

Nauso rin sa amin ang house party, dahil nga bawal kaming gumala sa mga malls sa Jeddah... natripan namin ang gumala sa mga compound at villages ng isa't isa. Kailangan kada-weekend may lakad o gala kami. Madalas kaming tumatambay sa compound namin (King Abdul-aziz Compound) dahil maraming magagawa. Malaki ang play ground, may swimming pool, may basket ball court, may park, lahat ng hahanapin mo pagdating sa recreation andoon. Sa mga galang ito rin namumuo ang mga hindi inaasahang pagtitinginan sa aming barkadahan. Magkakabarkada man kami, hindi naiiwasan ang magkagusto din kami sa isa't isa. Kids, that's what they say. Crush ko ngayon, crush niya bukas, boy friend ng iba next week. Ganyan ang labanan. Halos lahat ng boys naging crush mo na, tumatagal lang ang paghangang ito ng isang linggo pinaka-matagal na ang dalawang buwan (haha!)

Ako, bilang mag-aaral

Kahit makulit at maloko ako noong bata ako, inaamin kong masinop at mahilig akong mag-aral. Sa Al Hekma ako natutong magpursigi sa pag-aaral at tunay ngang natuto akong maging palaban. Sa tulong ng aking mga mabubuti at mahuhusay na guro, tunay ngang minahal ko ang pag-aaral. Sinisiguro ko rin na hindi ako magpapatalo sa mga kaklase ko pagdating sa academics at extra-curricular activities. Hindi ako pwedeng maiwan sa ere. Ni hindi ko naisip na darating ang araw na iiwan ko ang tugatog ng tagumpay.

Tumakbo ako bilang Student Council PRO noong 2nd year ako at infairness, nanalo naman ako (haha!) May banda rin ako noon, ang MoMeNTuM... ako ang lead vocalist noon (believe it? believe it! haha). Lahat ng activities kasama kami, pati mga battle of the bands lahat iyon sinalihan namin, hindi nga lang kami nananalo pero masaya parin ako dahil hindi noon mapapantayan ang bonding na nabuo namin sa lahat ng araw na nagppractice kaming magkakabanda.

Marami akong masasayang alaalala noong hayskul ako sa Jeddah. Ang taon-taong PROM na kung nasa Pilipinas ka ay pang-3rd at 4th year lang. Ang mga masasayang field trip, foundation day, family day, sports fest, buwan ng wika, United Nations Day... lahat ng mga selebrasyon ay tunay ngang pinaghahandaan ng bawat isa sa Al Hekma, guro ka man o mag-aaral.

Ang paglisan sa tinuring mong pangalawang tahanan...

Tunay ngang napaka-simple lang ng buhay sa Jeddah, parang kapag andoon ka, iisipin mo na hindi mabigat ang buhay. Basta andun ang pamilya't mga kaibigan, mabubuhay ka. Akala ko ang buhay ay ganoon lang. Hindi ko alam na pag-uwi ko sa Pilipinas, isang malaking hamon ang haharapin ko.

Natakot ako ng unang sinabi ng mga magulang ko na iuuwi ako sa Pilipinas. Hindi ko alam kung anong aasahan ko dito. Paano ako? Mag-uumpisa ulit ako sa umpisa. Maghahanap ng mga bagong kaibigan, makikisama at susubukang bumangon muli. Nagalit ako noong una, dahil kontento na ko sa buhay ko sa Jeddah bakit kailangan nila akong ilayo sa mga taong mahal ko... ang mga taong akala ko makakasama ko hanggang sa matapos ko ang hayskul. Ngunit sabi nga nila, some good things never last. Kailangan ko ng tanggapin ang katotohanan na kailangan ko ng umuwi ng Pilipinas.

Sa aking pag-uwi, bitbit ko ang pag-asa na nawa'y makahanap ako ng mga taong mamahalin ako kagaya ng pagmamahal na binigay sakin ng mga kaibigan ko sa Jeddah. Hindi naman ako nagkamali, dahil sa aking pag-uwi dito... nakilala ko ang mga kaibigan na tunay ngang masasabi kong kasama ko sa hirap at ginhawa. Ang mga kaibigan na hindi ako iniwan kahit ako na mismo ang nang-iwan sa kanila. Ang mga kaibigan na minahal at tinanggap ako bilang AKO na walang hinihinging kapalit. Sila naman ang bida sa susunod kong blog. (Abangan :>)

Habang sinusulat ko ito, hindi ko mapigilang di magbalik tanaw sa mga masasaya at mapapait na alaalala ng nakaraan. Mahigit sampung taon na ang nakalipas, ngunit ang alaalala ng Jeddah ay patuloy na nakatanim sa aking puso't isipan. Hindi natin dapat kalimutan ang ating pinagmulan. Ito ang bumuo ng ating pagkatao. Sa Jeddah ako natutong makipagsapalaran at dito rin ako natutong magmahal. Hinding hindi ko ito makakalimutan, at kung bibigyan man ako ng pagkakataon na ulitin ang mga pangyayari sa buhay ko... isa ang Jeddah sa babalik-balikan ko. :)

ang unang pagsibol ng pag-ibig

Puppy love. Young love. First love.

Nakakatawang isipin at balikan ang alaala ng unang pag-ibig. Ewan ko nga ba kung bakit pero may kakaibang saya at kilig ang dinadala nito kapag naaalala mo. Sabi nga nila, first love never dies. Para sa akin totoo ito, hindi man kami nagkatuluyan, hanggang ngayon, minamahal ko parin siya - hindi bilang kasintahan kundi bilang matalik na kaibigan.

Paano ba nagsimula?

Unang taon ko sa hayskul. Excited. Yan ang nararamdaman ko noon. Kapag tumuntong ka kasi daw ng hayskul, tigasin ka na. Hindi ka na "nene" at "totoy" na walang ginawa kundi makipaglaro ng takbuhan at langit-lupa sa mga kaibigan mo...

First day high. Magkakasama kami ng mga barkada ko nung unang araw namin. Palingon-lingon ako at tinitingnan ko kung may bago sa mga kaklase ko. May ilan na bago. Yes! sabi ko sa sarili ko. Hindi ko alam kung bakit kapag may bago akong kaklase ay wala akong ginawa kundi magpakitang-gilas. Siguro sadyang papansin lang ako, o talagang trip na trip ko lang na sa unang araw nila... ako ang tatatak sa isipan nila. (haha!)

So ayun na nga. First day. Isa si KRAM sa mga bago kong kaklase. May kakaiba akong naramdaman noong una kaming nagkausap. Instant crush ng bayan itong si Mark. Cute naman kasi siya talaga, galing pa siya ng Pilipinas kaya sumikat siya talaga agad. Macharisma, malambing, makulit, at higit sa lahat matalino - ganyan si Mark. Hindi ko lubos maisip na magiging malapit kami sa isa't isa pero siguro talagang tinadhana kami para sa isa't isa dahil umpisa palang nag-click na agad kami. Magkasunod pa kami ng kaarawan, Feb. 9 siya at ako naman ay Feb.10. "Pareho kaming Aquarius... match made in heaven talaga kami!" lagi kong sabi sa sarili ko.

Lumipas ang mga araw at ang paghanga ko ay unti-unting nawawala dahil mas lumalalim ang aming pagkakaibigan. Tinuring ko siyang pinaka-matalik kong kaibigan noong 1st year kami. Lahat ng sikreto ko ay alam niya, lahat ng mga pinakatinatago niyang paghanga sa mga kaibigan namin ay alam ko din. Masasabing lumagpas na ako sa stage na "crush ko siya" at naging "best friend ko na sya". Masaya naman ako na ganoon. Kapag lunch at break kami ang magkasama. Kapag may mga takdang-aralin, kaming dalawa ang nagtutulungan. Magaling siya sa Math, magaling ako sa Filipino at English. Tag-team kami kumbaga. Kopyahan ng homework, hati sa lunch, pati nga inumin namin hati pa kami, halos lahat ng bagay pinagsasaluhan namin ng sabay. Madalas pa kaming inaasar ng mga guro namin na daig pa daw namin ang mag-boyfriend sa sobrang dikit namin. Hindi ko inanda ang asaran dahil sa isip ko, "kaibigan ko siya at hindi ko kayang mawala ang pagkakaibigan namin kapag umibig ako sa kanya." Nagpatuloy ang aming closeness at sa bawat pagdaan ng araw ay tunay ngang mas napapalapit kami sa isa't isa. Buong taon namin sa 1st year, kami ang magkasama.

Nang umakyat kami ng 2nd year, nanatili kaming matalik na magkaibigan. Parang wala na nga atang makakabuwag ng aming samahan. Ngunit biglang nagbago ang ihip ng hangin ng may dumating na bagong kaklase. Siya si Shane. Nag-click din kami ni Shane, sa totoo lang, naging mag-best friend din kami. Ngunit, sa aming pagiging malapit ay unti-unti kong nalalaman na nagiging malapit din sila ni Kram. At ang masaklap pa doon, nagugustuhan na siya ni Shane. Hindi ko maintindihan bakit may kirot akong nararamdaman noon. Sabi ko nga, ano ba ito.. umiibig na ba ako? Binalewala ko ang aking nararamdaman at nagpatuloy akong maging kaibigan lang ni Mark. Hanggang sa kalagitnaan ng taon, may isang pangyayari na nakapagpabago ng aming buhay.

Ang Pag-amin

Hindi ko akalain na darating ang araw na iyon. Tandang tanda ko pa. Kakatapos lang ng klase at hinatak ako ng isa naming kaklase. Ly, sumama ka sakin. May gagawin tayo. Sama naman ako. Pagdating namin sa gym, andoon si Mark. Nakatayo. Lumapit siya sakin at hinawakan ang kamay ko. Nagtapat siya ng kanyang nararamdaman. Nagulo ang utak ko. Bumilis ang tibok ng puso ko. Parang gusto kong sumigaw sa tuwa, pero gusto kong umiyak sa takot. Tuwa dahil eto na, mahal na niya ko... Takot dahil kapag hindi kami nagkatuluyan masisira ang aming pinagsamahan.

Kinabukasan, imbis na samahan ko siya... iniwasan ko siya. Dumaan ang mga araw at linggo at iniwasan ko siya talaga. Ni tingnan siya sa mata hindi ko magawa. Dumating na nga ang kinakatakutan ko... napalayo kami sa isa't isa. Nasaktan ako talaga. Hindi ko maintindihan bakit kailangan naming magkalayo ng ganoon. Masaya naman kaming magkaibigan lang... bakit pa kailangang may maramdaman kami para sa isa't isa???

Pagkalipas ng ilang buwan, nagkaroon kami ng pagkakataong magkausap ng masinsinan. Humingi siya ng tawad. Nais niyang ibalik namin ang aming dating samahan. Kasama ng pag-uusap na iyon ang isang liham. Ang liham na hanggang ngayon ay pinakainiingatan ko at inaalagaan ko. Nagyakap kami at nangakong kakalimutan ang mga mapapait na nangyari at magsisimulang muli.

Masaya ako na makalipas ang siyam na taon, kami'y magkaibigan parin ni Mark. Kapwa na kaming may karelasyon ngayon, at tunay ngang masasabi kong nanaig parin ang aming pinagsamahan noong hayskul. Hindi man kami nagkatuluyan, patuloy ko siyang mamahalin. Sa kanya ko unang naranasang magmahal na walang hinihinging kapalit. Sa kanya ko unang naramdaman na mahalaga at espesyal ako...

Salamat sa iyo, kaibigan :)

O Pag-ibig!

Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud. It is not rude, it is not self-seeking, it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres. Love never fails."

1 Cor. 13: 4-8

Mahirap magmahal. Masakit. Magulo. Nakakatanda. Nakakairita. Nakakasira ng pagkakaibigan. Nakakalito. Nakapagtataka.

Iilan lamang yan sa mga madalas nating marinig na reklamo patungkol sa pag-ibig. Kung iisipin mo nga naman, maaaring totoo ang mga salitang ito. Maaaring ang pag-ibig ay masakit at magulo. Maaaring ito'y nakakasira ng samahan, maaaring ito'y nakakalito at tunay ngang ito'y isang palaisipan. Ngunit, hindi ba natin naiisip na ang tunay na pag-ibig ay hindi dapat masakit at mahirap. Dahil ang tunay na pag-ibig ay dapat na nagdadala sa atin ng kasiyahan at hinding hindi tayo dadalin kailanman sa kapahamakan.

Noong bata pa lamang ako, ang konsepto ko ng pag-ibig ay napakakitid. Ang alam ko lang, pag-ibig na kapag kinikilig ako at kapag humahanga ako. Ang alam ko lang, kapag parang bumabaligtad ang sikmura ko at bumibilis ang tibok ng puso ko, umiibig na ako. PERO HINDI PALA. Hindi pala iyon ang tunay na pag-ibig.

Naging mapusok ako sa paghahanap ng tunay na pagmamahal. Umasa na sa murang edad ay mahahanap ko iyon. Sabi nga sa Florante at Laura, hahamakin ang lahat masunod ka lamang. Totoo, at hindi naging madali ang aking paglalakbay. Ang aming paglalakbay ni Noel. Marami kaming sinuway na tao, maraming nasaktan, maraming nagalit. Pero dahil sa alam kong nagmamahal ako, wala akong pakialam. Kahit alam kong umiiyak at nasasaktan ang nanay ko sa mga pinaggagagawa ko, tinuloy ko ang aming relasyon. Kahit na nagkasira-sira kami ng mga kaibigan ko, tinuloy ko. Ganyan ako mag-isip... NOONG BATA PA AKO.

Kanina, habang nakikinig ako sa sermon ng pastor namin, hindi ko mapigilang maiyak at mag-isip. Napaka-makasarili ko pala. Minamahal ko lang ang sarili ko at hindi ko naisip na dapat mas minahal ko muna ang pamilya ko at higit sa lahat ang Diyos bago ako naghanap ng taong magmamahal sa akin.

Ngayon, masasasabi ko na sa sarili ko na natuto na ko. Ngayon, kaya ko ng ipagmalaki na ang taong pinili kong mahalin nung labing-limang gulang palang ako, ay siya paring taong pinili kong mahalin ngayon. Mahirap at magulo man ang aming pinagdaanan sa loob ng pitong taon, sa kabila ng aking pagiging pasaway, ginabayan at iningitan parin kami ng Maykapal.

Kaya sa araw ng mga puso, gusto ko lang ilahad sa lahat ng makakabasa nito na huwag tayong sumuko. Ang pag-ibig ay hindi sumusuko at ito ay patuloy na nakikipaglaban para sa katotohanan. Sa mga kabataan, huwag tayong magmadali. Huwag nating isipin na dahil ang lahat ay may kasintahan ay kailangan niyo naring magkaroon ng isa. Masarap mabuhay. Masarap magmahal. At ang pag-ibig na ito ay hindi lamang para sa kasintahan, bakit hindi nalang natin pagtuunan ng pansin ang ating mga magulang, ang ating mga kapatid, ang ating mga kaibigan at higit sa lahat ang ating Diyos? May iba't ibang mukha ang pag-ibig. Huwag tayong mag-ubos ng oras sa isang mukha lang. Maraming tao na naghahanap at nangangailangan ng ating pagmamahal at pag-aaruga. Mahalin natin sila habang sila'y andyan pa. Lalo't higit ang ating pamilya.

Sa huli, tayo'y patuloy na mangarap. Patuloy na magpasalamat sa lahat ng mga biyaya mula sa Maykapal. Patuloy na makipagsapalaran sa buhay. At patuloy na umibig.

Tandaan: ang araw ng mga puso ay hindi lamang ipinagdiriwang kada Pebrero 14 kundi sa lahat ng araw na dadaan sa ating buhay. :)


** Salamat Noel sa lahat ng araw na ikaw ang kasama ko. Salamat sa lahat ng masasayang araw na magkasama tayo. Salamat at kahit matigas ang ulo ko at madali akong nagagalit, minamahal at iniintindi mo parin ako. Mahal na mahal kita. Nang dahil sayo, alam ko na ngayon kung ano ang tunay na kahulugan ng salitang pagmamahal. :) **

"...And now these three remain: faith, hope and love. But the greatest of these is love." 1 Cor. 13:13